De mooiste wegen van Europa ~ Hier doen wij ons ding!

Met Kerst kregen wij een boek (“Ride out”) cadeau met daarin de mooiste wegen en trips van de wereld. Bladerend doorheen deze magnifieke verhalen viel het ons op dat we in Europa ook al enkele geweldig mooie wegen hebben mogen berijden. In deze blogpost zet ik de 3 mooiste wegen van Europa (die wij al bereden) op een rijtje, in volgorde van verliefdheid :-).

3. Grossglockner Hochalpenstrasse, Oostenrijk

Bert & Treesje on top of Grossglockner, Austria

Deze staat als eerste in het lijstje omdat het de eerste bergweg was die zowel Bert als ik op én af reed met de old timer Vespa. Bert deed het al in 2015. Ik moest wachten tot 2018. De Grossglockner Hochalpenstrasse is de hoogste bergpas in Oostenrijk en biedt een ongelofelijk zicht op de bergen rondom. Dé Grossglockner is de hoogste berg van Oostenrijk en leent zijn naam handig aan deze weg. De weg ligt op zo’n uurtje rijden van Zell am See, waar al tien jaar lang de Vespa Alp Days plaatsvinden, een evenement dat gigantisch veel liefhebbers lokt. Het is dan ook een prachtige plek om te zijn.

Zodra je in de buurt komt van de Grossglockner Hochalpenstrasse merk je dat de spanning stijgt. Na het rijden in een dal komen de bergen steeds dichter en dichter, de muur rond je wordt hoger en de temperatuur daalt al een heel klein beetje, al merk je dat wellicht niet omdat je bloeddruk al wat gestegen is. Onderaan de voet van de bergpas staat het tolhuisje waar je 26.50 euro betaalt (voor de motor) voor een hele dag rijplezier. Check op voorhand wel het weerbericht. Onderaan mag het dan lekker warm zijn, bovenaan kan het koud en mistig zijn.

Eens je je toegangsticket gekocht hebt en de bareel achter je sluit, begint de pret… Je wordt getrakteerd op 48 kilometer asfalt en maar liefst 36 overheerlijke bochten die je zullen doen gillen van plezier, kreetjes slagen van verschieten en snikken van de geweldige uitzichten. Bocht na bocht wordt de weg interessanter, de lucht ijler en de motor lastiger te controleren. Neem onderweg zeker de tijd om af en toe te stoppen om jezelf de tijd te gunnen te genieten van het spektakel dat zich voor je ontvouwt. Halverwege kan je even stoppen om een tas koffie te drinken om daarna je tocht verder te zetten naar de Kaiser Franz Joseph Höhe waar je een spectaculair zicht hebt op dé Grossglockner, met zijn 3798 meter de hoogste berg van Oostenrijk.

Zodra je terug op adem bent en je je aangepast hebt aan de duizelingwekkende hoogte begint de volgende etappe: de afdaling… Hoe mooi en spectaculair de klim ook was, de afdaling biedt iets wat de klim niet bood: spanning, angst en opwinding. Daar waar je tegen een gezapige snelheid naar boven tufte, biedt de afdaling een mogelijkheid tot snelheid en nee, geen snelheid die je daarom perse zelf wilt maken. De steile bergwand zorgt er in combinatie met de zwaartekracht voor dat je met gemak onverantwoorde snelheden kan halen. Beangstigend, bloeddrukverhogend, pupilverwijdend en… oooooooh, zo zalig! Het verschil tussen “shit, ik durf niet” en “woooooooooohooo” ligt in de juiste dosis lef, de correcte balans tussen spelen en blijven nadenken en, uiteraard, het volste vertrouwen in de remmechaniek en je eigen remtechniek. Het was voor mij de allereerste keer dat ik een dergelijke weg leerde kennen. Ik kan het gevoel (zowel eens op de top, als terug aan de voet) maar met één woord omschrijven: euforie.

Om nóg meer van de ervaring te genieten (want het rijden was zo overweldigend dat ik het gevoel heb de helft gemist te hebben), wil ik wel volgende tips delen:

Koop je ticket op voorhand online. Zo sta je niet lang aan te schuiven.
Check de weersomstandigheden vóór je vertrekt!
Voer een onderhoud uit op je voertuig voor je vertrekt. De remmen en de versnellingen krijgen het zwaar te verduren!
Neem een regenoutfit mee, zelfs als het niet regent. Zo’n pak is ook heel goed tegen de koude.
Stop regelmatig onderweg, zonder foto’s te nemen, maar om gewoon te kijken en te genieten. Probeer een vliegtuig te spotten dat tussen de bergen vliegt. Het is een bevreemdend zicht!
Stop regelmatig onderweg om jezelf te laten wennen aan de hoogte en de ijle lucht. Als je, net als ik, niet kan lezen in een auto dan garandeer ik je dat je draaierig zal worden. De hoogte en het continu draaien van links naar rechts speelt enorm met je evenwichtsorgaan.
Wees potverdikke voorzichtig, en ja, dat zeg ik al vloekend. De Grossglockner Hochalpenstrasse is door zijn betalend karakter en unieke uitstraling een speeltuin. Motoren, scooters, fietsers, wandelaars, auto’s, bussen, old timers,… Het rijdt en wandelt er kriskras door elkaar, de ene sneller dan de andere, de ene al wat meer op zijn rijvak dan de andere. Laat je niet verrassen: wielertoeristen scheuren vaak sneller naar beneden dan de gemotoriseerde voertuigen. Dubbel en dik uitkijken & anticiperen geblazen dus!

(lees verder onder de galerij)

2. Transfagarasan, Roemenië

Wij hadden het ongelofelijke voorrecht om deel te nemen aan de 3 Castle Ride in Roemenië, georganiseerd door Vespaclub Romania. Toen de uitnodiging in onze inbox viel (want ja, wij reizen met Google ;)), twijfelden we geen moment. Eerder gemaakte plannen werden omgegooid, vakantiedagen werden ingezet en een reis werd uitgestippeld. Want Roemenië begot… Een mythische bestemming die ons alleen bekend was van Dracula (damn you, tourist) en van arbeiders die hier komen werken. Welk beeld heb jij van Roemenië, misschien? De reacties die we kregen spraken in elk geval boekdelen: “wat gaat ge daar zoeken?!”. Tja, dat wisten we niet, maar dat we zouden gaan, dát wisten we wel!

De organisatie (die trouwens piekfijn verliep) stuurde ons de route door die we zouden volgen tijdens het evenement. Handig, want zo konden wij de rest van ons verlof plannen. De 1800 kilometer afstand die we moesten overbruggen zouden we immers niet in één keer doen. Een tussenstop in Praag, Jedovicne en het Balatonmeer later, reden we in volle spanning de Roemeense grens over. Het was lang geleden dat we nog eens moesten aanschuiven aan een grensovergang én dat we ook nog ons paspoort moesten laten zien…

Tijdens de eerste dag van het evenement zouden we over de mythische Transfagarasan rijden. De naam van de weg deed geen belletje rinkelen dus Google to the rescue. Eén van de eerste dingen die we te zien kregen via Google bleek een reportage te zijn van Top Gear: “the greatest driving road in the world“. Euh, watte?! Deze weg werd tot mooiste weg van de wereld verkozen door Top Gear?! Nou. Wat een belofte…

Die belofte bleek méér dan ingevuld te worden. Net als bij de Grossglockner Hochalpenstrasse (en ik begin te vermoeden bij alle bergwegen ;)) rij je eerst lang door een dal waarbij de bergen in de verte opdoemen. Het verschil met de Grossglockner Hochalpenstrasse is dat je bij de Transfagarasan er ineens midden inzit. De weg slingert eerst lang door een bos, lichtjes omhoog, langs verschillende kleine marktjes (zo lijkt het wel) met mooie bochten maar zonder je het gevoel te geven dat je op een bergpas aan het rijden bent. Tot… tot… tot het moment je boven de boomgrens komt… Wat er dan gebeurt is ongelofelijk magisch en ongeëvenaard. De weg ontplooit zich voor je en je ziet precies welke bochten je nog gaat kunnen nemen. Je kan heel gecoördineerd inschatten welke prestatie je moet leveren om de weg te nemen zoals hij het bedoelt. Elk foutje heb je enkel en alleen aan jezelf te danken, want de weg is zo prachtig gelegd dat je hem met voldoende anticipatie kan inschatten.

Onderweg hou je halt bij het Bâlea meer waar ik je niet aanraad om een duik in te nemen. Het ijskoude bergwater geeft me daarin gelijk ;-). De bergen (de Fagaras) rondom zijn weids uitgestrekt, zacht van kleur (toch in de zomer) en zeer uitnodigend. Na deze verfrissende stop rij je verder: kilometers en kilometers heerlijke weg die langzaamaan minder en minder bochten kent maar waarbij het landschap zeer aangenaam voor het oog blijft.

Deze tips geef ik je ook nog mee:

De Transfagarasan is gratis!
Zorg wel voor een volle tank (van je Vespa!) want eens je het laatste tankstation voorbij bent, kan je ernaar fluiten tot je zo’n 90 kilometer later weer in een dorpje terecht komt.
Net zoals elke bergweg kan het weer er onvoorspelbaar zijn. Checken dus op voorhand en neem voldoende kledij mee.
Het asfalt is op sommige plekken aan herstelling toe. Let op voor putten.
Let ook op voor dieren! Je kan beren spotten tijdens je rit doorheen de bergen. In de dorpjes let je op voor loslopende… ezels (ja, je had honden verwacht, hè?).
Geniet. Roemenië is écht niet wat wij ervan kennen… (maar dat hele verhaal lees je in een andere blogpost nog weleens!)

De Transfagarasan mag dan door Top Gear wel uitgeroepen zijn tot mooiste weg van de wereld,… Voor mij staat er nog eentje een stapje hoger,…

(lees verder onder de galerij)

1. Transalpina, Roemenië

Nog in Roemenië en niet zo heel erg ver van de Transfagarasan ligt een weg die in mijn ogen nóg mooier is: de Transalpina. Deze weg, die 148 kilometer lang is, is één van de hoogste wegen van de Karpaten. De weg is minder bekend maar 10 keer mooier dan de Transfagarsan. Ook hier heb je in het begin niet door dat je over een bergpas rijdt tot plots het landschap zich opent. De weg waar je dan op rijdt lijkt in niks op de haarspeldbochten van de Grossglockner Hochalpenstrasse en het asfalt is gigantisch veel smoother dan de Transfagarsan. Het mooiste moment is het moment waarop je helemaal bovenaan lijkt te zijn. De weg is vlak, quasi kaarsrecht en links en rechts van je glooien de bergen naar beneden. De zachte groene kleuren van de begroeiing die afsteken tegen de helderblauwe lucht waar de zon staat te shinen van jewelste… Zelfs het oproepen van dat beeld voor mijn geestesoog maakt me emotioneel en doet me verlangen naar die plek op dat moment.

En net als je, na dat moment, denkt ‘nu zal het wel stilaan gedaan zijn’ ontplooit de volgende bergtop zich voor je, en de volgende, en de volgende… De Transalpina is een aaneenschakeling van admiratie in zijn puurste vorm. Je kan er alleen maar met het grootste respect, nederigheid en vooral dankbaarheid naar kijken en van genieten.

Genieten is voor deze weg de enige tip die ik kan meegeven.

(Lees verder onder de galerij)