Onze eerste keer in Praag was op zijn minst memorabel te noemen… Het uiteindelijke doel van onze vakantie was om aan het Balatonmeer in Hongarije te belanden, maar omdat Praag niet erg uit de richting lag, besloten we daar eerst een kijkje te gaan nemen. Het WereldWijdeWeb leerde ons immers dat er in centrum Praag ook campings zijn, en dat kwam ons goed uit. Gepakt en gezakt reden we dan ook richting Tsjechië.
De camping waar we terecht kwamen, Prague Central Camp, had als ondertitel: “Indian Bar Hostel”, en was in feite niet meer of minder dan een outdoor youth hostel. Het was hoogseizoen en het terrein stond volgepakt. Al een geluk dat we toen nog in de tent sliepen, want plek voor de van was er niet meer! De mobile homes stonden deur aan deur geparkeerd en bij de tentjes stapte je bijna de ene binnen als je uit je eigen tent gekropen kwam. Zeer druk dus, en niet helemaal onze meug. Maar wel een avontuur… Op zijn minst! Het was de eerste keer dat we op een dergelijke camping terecht kwamen, iets wat (zo zou later blijken) heel gewoon is in die streken. De gemeenschappelijke keuken had meer weg van de keuken uit een scoutslokaal: aftandse potten en pannen, amper warm water om af te wassen, één frigo met daarin allerlei etenswaren met een naam op (sommige al niet meer eetbaar) en de groene container die bestond uit een ren met kippen en konijnen. Toegegeven: dat was wel een pluspunt! :). De douches bestonden uit sjofele kabinetjes met op de vloer een rubberen mat, en een douchegordijn dat overal hing, behalve daar waar het hoorde. Het was daar dat ik leerde dat je best een badjas in je valies steekt, en je schroom thuislaat.
All in all was het een hele speciale ervaring die vooral van mij (Treesje) tamelijk wat doorzettingsvermogen vereiste. Het “ik heb het graag allemaal zoals thuis”-gevoel moest een aantal keren stevig overwonnen worden. Bert, het “geef hem 500 kg paardenvlees en hij zet een pony in elkaar”-type, vond er direct zijn draai. En gelukkig maar. Het maakt het leven net iets aangenamer met iemand aan je zijde die barst van vertrouwen.
Over het bezoek aan Praag zelf zijn niet veel woorden aan vuil te maken. Het is een mooie stad, en hierover bestaan honderden blogs wat je wel of niet zou moeten bezoeken. Wij zijn van het type: “we willen alles eens gezien hebben, we lezen er wel over in een boekske, en geef ons nu maar de échte hotspots die niemand kent”. Helaas hadden we iets te weinig tijd om die hotspots te zoeken en stonden we dus, net als duizend andere toeristen, te staren naar een astronomisch klokske dat een kunstje uitvoert. Als ge er zijt, moet ge’t eens gezien hebben, maar wij hebben het gezien en gaan er niet speciaal voor terug! De infamous brug, daar moet je natuurlijk ook eens over stappen. En de dansende gebouwen van architect Frank Ghery, ja die moet je ook gezien hebben. We wandelden ook nog langs het Joodse kerkhof dat naar verluidt de moeite is, maar de lange wachtrij, het snikhete weer en mijn knie die niet mee wou, deed ons besluiten om te doen wat we het beste doen: op een terrasje ploffen, genieten van de lokale specialiteiten, en vooral: mensen kijken! 🙂 #hobbynumberone
