Wij reizen veel, heel veel, en dat resulteert al eens in het meenemen van een souvenir zo nu en dan. Maar we nemen niet zomaar eender wat mee. Er zit een plan achter…
Foto’s & video’s
Uiteraard. Foto’s staat met stip op één. Hoe anders kunnen we onze verhalen delen op deze blog of via social media, zonder beeldmateriaal? Jaaaa, I know, ’t zijn niet “echt souvenirs”, maar toch. Ze horen hier thuis.
“Zjatten” (aka koffietassen)
De allereerste tas die ik meebracht naar huis was die van Londen, althans, dat denk ik toch. ’t is al zolang geleden dat ik het zelf niet meer weet! Van elke bestemming waar we heengaan en minstens één dag vertoeven (en dus de kans hebben om de stad te ontdekken), neem ik een koffietas mee naar huis. Er staan ondertussen al zo’n dertig exemplaren in de kast. Nog tien en de kast is te klein! Er zijn maar twee voorwaarden waaraan zo’n tas moet voldoen: ze moet zo kitsch als mogelijk zijn én bruikbaar. Ik wil geen vitrinekast met daarin veroveringen van verre bestemmingen, maar wel dingen die ik elke dag kan gebruiken. Daarnaast moet de ‘zjat’ ook weergeven wat mijn gevoel was bij die vakantie. Berlijn wordt bijvoorbeeld gepresenteerd door het “Ampelmanneke” en staat steevast met het rode manneke naar voor in de kast (want Berlijn, dat was een ***-bestemming). Het Balatonmeer daarentegen is kleurrijk, warm en vrolijk, want dat was die vakantie ook. De mooiste tas komt uit Sibiu, Roemenië: goudgerand. Het was immers een trip met een Gouden Randje – om nooit te vergeten!
Het is elke ochtend een plezier om een tas te kiezen die bij de intentie van de dag hoort, en bezoek beleeft er telkens weer plezier aan om eentje te kiezen en het verhaal erachter te ontdekken (enfin, dat denken wij toch, of ’t moet zijn dat ons bezoek gewoon superbeleefd is, haha!).
(nb: ik krijg sinds kort ook koffietassen cadeau van mensen die ergens geweest zijn, maar helaas, deze hebben voor mij geen enkele waarde. Straffer nog, zelfs Bert bracht me ooit een tas mee uit Gabon, een plek waar ik zelf wellicht nooit zal komen. Zelfs die tas staat te bestoffen bij “de Douwe Egberts spaaractie zjatten”. Dus bespaar je de moeite: ik wil géén koffietassen cadeau krijgen!!)
Een postkaart
Uit een verlangen naar vroeger nemen wij ook van elke bestemming een postkaart mee. Een tastbare postkaart is zoveel meer waard dan een digitale foto geplaatst op social media. Het papier, het onvervulde verlangen om een boodschap te schrijven, het likken aan de postzegel (I know) om daarna de zorgvuldig geschreven kaart te posten in de brievenbus waarna het zenuwachtig afwachten was óf en wanneer deze kaart ooit zijn bestemming zou ontmoeten. We sturen onze kaart niet op, maar hangen hem in het Gouden Kader bij alle andere bestemmingen. Maar nu ik er zo over nadenk, zou het misschien wél tof zijn om deze op te sturen naar onszelf. #newideaisborn
Eten & drinken
Deze gewoonte hebben we nog maar sinds kort ontwikkeld. Als wij reizen, zijn we heel vaak in gezelschap van bewoners van dat land. Wij ontmoeten immers veel mensen door onze gezamenlijke hobby. Door écht in contact te komen met de plaatselijke gewoontes (en er niet van buitenaf naar te kijken als een vreemdeling) ontdekken we enorm veel variatie in eten & drinken. Vooral dat laatste, geven we ruiterlijk toe! 🙂 Belangrijk daarbij is te onthouden dat we niet zozeer het product mee naar huis nemen, maar wel het verhaal. Zo staat er in onze kast champagne te blinken waarbij we steevast het verhaal vertellen van de toevallige ontmoeting die uitmondde in een uitgebreide proeverij bij de mensen thuis (nee, niet in het proeflokaal!), of de “Zuccherini” in de kruidenlikeur die ons ’s morgensvroeg om 9u in de mond werd gepropt tijdens ICE Pragelato met de belofte dat het “ons warm zou houden”. Dat het geen loze belofte was, kunnen we je wel vertellen!
Kurken
Deze gewoonte heb ik al héél erg lang en zetten we gewoon verder omdat het zo’n plezante gewoonte is. De kurken stop van elke fles die we openmaken, neem ik mee naar huis. Op die stop schrijf ik de datum & de gelegenheid waarom we die fles gedronken hebben. Dat is niet alleen op vakantie zo, maar ook bij speciale gelegenheden, feestjes, verjaardagen,… Ik heb geen idee meer in welk jaar de eerste stop in mijn vaas belandde. Dat zal ik ooit wel eens bekijken, maar het is in elk geval een leuke manier om herinneringen op te halen. ’t is eens iets anders dan een fotoalbum!
(en nee, ook hier hoef je geen kurken stoppen voor ons bij te houden! ;-))
Kortom, als een souvenir een écht souvenir is, met waarde, dan mag het mee in de valies. Nietszeggende one size fits all tourist geschenkjes die mogen blijven waar ze zijn (tenzij het natuurlijk een superkitschige ‘zjat’ is die perfect in de kast zou passen! Hahaha! ;-))
